Vreemde tijden…

Een nagenoeg verlaten verkeersweg op zaterdagavond. Ware het niet onder deze omstandigheden dan zou ik het fantastisch vinden, een verademing. Als ik voor het slapen gaan onze Sky uitlaat overvalt me een beangstigende, doodse stilte. Ongekend. Geen enkel geluid verraad de sereniteit van de nacht. Ik vind het een vreemde gewaarwording, het is alsof we allen meespelen in een slechte sf-film. Een ontredderde bevolking wordt zijn vrijheid ontnomen want een virus bedreigt de mensheid. Althans… zo lijkt het.

Wake up call

Het is rustig op ons boerenerf. Ook wij beperken fysiek contact met anderen. Onder het motto gedeelde smart is halve smart houden we elkaar als familie en vrienden via de verscheidene appgroepjes op de hoogte van ons welbevinden. Geen fan van opgelegde regels hou ik me toch netjes aan de vastgestelde maatregelen. En erger me kapot aan mensen die dat niet doen. Ik doe het uit liefde voor mijn dierbaren. Onderhuids voelt het raar maar het virus is een feit en ik wil niet dat ouders of anderen in mijn omgeving besmet raken door mijn toedoen. Zo wordt iedereen geacht te denken. Ons boerenverstand werd de vorige week op scherp gezet nadat de verschillende maatregelen werden ingevoerd en na een indringend bericht van mijn schoonzusje. Zij is een dame die niet zo snel van de wijs wordt gebracht dus raakte haar verhaal meteen enkele gevoelige snaren. Ze beschreef haar geschoktheid waardoor ze bevangen werd na het zien van de schade die het virus aanricht in korte tijd. Doordat zij onder meer werkzaam is op de IC maakt zij dramatische dingen mee. Met de zieken – die alleen hun lot moeten ondergaan – als ook met haar collega’s: artsen en verpleegkundigen die dagenlang, soms dag en nacht in touw zijn waardoor oververmoeidheid op de loer ligt. Uit respect voor al deze zorgmensen gaven wij graag gehoor aan de oproep. Voor ons was het de wake up call die nodig was om onder meer ons boerenpartijtje – ter ere van de verjaardag van boer en mij – meteen te cancelen. Inmiddels zijn er diverse personen getroffen in onze omgeving, en nee, we vergelijken het aĺ lang niet meer met een griepje…

Buitenlucht

De werkzaamheden op ons melkveebedrijf draaien gewoon door. De koeien blijven melk geven, kalfjes worden geboren en het gras blijft groeien. Voor mijn boer verandert er niet zoveel, hij komt sowieso al weinig zijn erf af. Wij zijn nu ongelofelijk blij met de ruimte om ons heen. Wat prijs ik me gelukkig met onze grote boerderij, ons erf en royale tuin. Bijna (= niet helemaal) schaam ik me voor het gezeur in eerdere blogs waarin ik me beklaag over de onterechte behandeling van boeren. Ik word nu eens een keer met mijn argwanende neus op een positief feitje gedrukt. Ja, we worden onterecht behandeld maar wat ben ik nu dankbaar voor het groene, wijdse landschap waarin ik me bevind. Tuinieren, wandelen, van de natuur genieten en de frisse buitenlucht opsnuiven kan allemaal in onze directe ongeving. Dat kan en mag gelukkig met deze intelligente lockdown. Van de andere kant ben ik toch weer laaiend op de boegheks van de Partij voor de Dieren die wederom gillend haar gelijk probeert te halen door deze crisis in de schoenen te willen schuiven van de – wat ze daar dan ook mee bedoelen – bio industrie. Walgelijk misplaatste politiek!!

Coronazorgen

• De vraag gaat al rond of het opgelegde middel niet erger zal zijn dan de kwaal. Ik roep altijd dat gezondheid het waardevolste bezit is en dat vind ik oprecht. Ik denk echter ook aan onze kinderen. De economische gevolgen zijn straks niet te overzien en dat is meteen het volgende doemscenario waarmee de overheid ons met behulp van de media angst in boezemt. Leuk vooruitzicht: geen gezellige bijeenkomsten, geen feestjes, geen voorstellingen, geen festivals, geen vakanties en dan straks misschien ook je baan nog verliezen. De nasleep van dit virus zal in allerlei opzichten gigantisch zijn.
• In het programma nieuwsuur was de vorige week het hoofd intensive care van het Amsterdams UMC aan het woord. Hij sprak de oprechte zorg uit over patiënten uit de reguliere zorg, de niet-coronazorg. Zij worden tijdens deze coronacrisis vaak onvoldoende geholpen en deze arts verwacht na de crisis dan ook een hoog aantal ‘verborgen’ doden. Mogen deze keuzes gemaakt worden? Is het virus erger dan een herseninfarct? Coronapatiënten nemen in de zorg momenteel een prominente plek voor hun rekening en dat snap ik. Desalniettemin maken veel anderen met ‘normale’ ziekten en aandoeningen zich ontzettend veel zorgen. Zo werden wij van het kastje naar de muur gestuurd toen er een alternatief moest komen voor een uit de handel genomen ACEremmer voor mijn vader. Het bleek bij het kastje en ook bij de muur gewoonweg te druk vanwege de coronacrisis. Er was geen doorkomen aan bij zowel het ziekenhuis als bij de huisartsenpraktijk. Als leek wordt je daar heel erg gefrustreerd van! En dit is nog maar een klein voorbeeldje. Dan denk ik aan al die ouderen die zelf alles moeten regelen als ze dringend hulp nodig hebben. Om over de vele uitgestelde operaties maar niet te spreken.
• Handhaving van coronamaatregelen met drones en helicopters. Wat?? Dat nieuwsbericht ging me toch een paar stapjes te ver. Afgelopen weekend ging de Noord-Hollandse politie de coronamaatregelen handhaven met drones. Burgers die de stranden op gingen zouden worden gecontroleerd door middel van drones en zonodig via speakers op commanderende toon worden aangesproken op hun gedrag. Als men de bevolking zo onder controle wil houden wat is dan het volgende waarbij dit middel wordt ingezet? Het geeft me een benauwend gevoel, alsof we als samenleving volledig geregisseerd gaan worden. En dit zijn nog maar een paar van mijn zorgen.

Consumptiebubbel

Met alle vragen die ik heb zie ik ook een paar lichtpuntjes. We staan letterlijk even stil en hebben oog voor anderen. Zorg voor mensen om je heen als je ziet dat het even moeilijk is of gewoon omdat het fijn is om er voor iemand te zijn. Velen van ons jagen en jakkeren onder invloed van een dwingende prestatiemaatschappij, krampachtig in een nimmer verzadigde consumptiebubbel. Het eigen individu staat eenzaam bovenaan. Het kan toch best een tandje minder? Neem het vliegverkeer. De buurtbewoners van schiphol hebben een stukje leven terug gekregen door het minimale aantal vliegtuigen dat nu nog de lucht in gaat. Geloof je niet dat dat dat bijdraagt aan levensgeluk? Net zoals mijn boer en ik dat ervaren met de anders zo drukke weg die voor onze boerderij door loopt. Het zorgt voor een stukje rust, met het geluid van vogels in plaats van auto’s en vrachtverkeer. Dan heb ik het nog niet eens over de schonere lucht gehad. Ik kan er heel goed aan wennen…

Los van de vraag hoe het virus zich in zo’n korte tijd over de wereld heeft kunnen verspreiden zijn de commotie, het verlies van dierbaren en de economische gevolgen ervan niet te ontkennen. Het baart mij veel zorgen allemaal. Is het een vooropgezet plan, of berust alles op toeval? Wie het weet mag het zeggen…

Tot zover mijn blog over deze vreemde tijden. Toch nog een fijne dag gewenst en zorg goed voor jezelf en voor elkaar ♡ Stay positive!

Advertentie

Pagina's: 1 2