In De Kievit

Nieuwe crisis?

Tegenwoordig ben ik dagelijks blij dat ik op het platteland woon maar het is een vreemde gewaarwording om je toch niet volledig vrij te voelen. Na weken van ‘onthouding’ van van alles en nog wat moet ik mezelf zo nu en dan even ernstig toespreken. Het gemis van bijeenkomsten met familie en vrienden, vele berichten van zieke en overleden plaatsgenoten en zorgen voor de toekomst maken me soms wat neerslachtig. Een teken aan de wand om de zaak aan te pakken en mijzelf tijdelijk in een andere omgeving te plaatsen, even weg uit de dagelijkse sleur. Alhoewel mijn boer en ik daar sámen weinig moeite mee hebben en bijvoorbeeld afgelopen zondagochtend zelfs vrij plezierig besteedden. Nadat manlief het voeren van koeien en jongvee had voltooid besloten we voor ons ontbijt eerst even de wandellaarzen aan de trekken. Hond mee en hupsakee daar gingen we het koeienpad op om door weiland – met het bijna maaibare gras – en over sloot (jawel, gesprongen met lichte handreiking van de boer) weer huiswaarts te keren. Na ons boervriendelijke ontbijt met broodjes, melk en gekookte eitjes sloten we ons JDL-boxje aan en genoten we van vroegere én eigentijdse muziek: o.a Metallica, Billy Joel en Kensington deden hun uiterste best om ons thuiszijn te veraangenamen. Het werd zelfs zo gezellig dat we op het nummer ‘Pianoman’ van Billy J. met zijn tweeën een feestje bouwden rond de keukentafel. Schallend en schünkelend voerde dit heerlijke nummer ons weer even terug naar de allerleukste (familie)feestjes van de afgelopen jaren … Het nieuws dat er tijdens deze coronatijden in tienduizenden huwelijken een nieuwe crisis kan ontstaan zal hoogstwaarschijnlijk aan onze liefdesdeur voorbij gaan. We kunnen ons samen nog prima amuseren, dat bleek maar weer. Het feit dat de kinderen het huis uit zijn kan een voordeel maar ook een nadeel zijn. Je bent – en zeker nu – weer compleet op elkaar aangewezen, het is vast een uitdaging voor velen om daar in deze tijd een weg in te vinden …

Buurtgebied De Kievit

Op zondagmiddag verlieten we echter voor even het boerenhonk om elders te vertoeven totdat het melkerstijd was. Verandering van spijs doet eten, verandering van omgeving doet wonderen. Mijn ouders werden opgehaald – daar naderden de muren namelijk ook gestaag hun doel – dus dat was een goed plan. Met het zoeken naar een ander leuk oordje waren we snel klaar. Achter ons land ligt namelijk een natuurrijk gebiedje dat De Kievit wordt genoemd. We hoeven in principe alleen achter ons weiland een rustige weg over te steken en voilá, we staan er middenin. Kom er zelden, stom genoeg! Het waren de schotse hooglanders die ons daar van harte welkom heetten. De naam doet me meteen denken aan mijn lievelingsserie Outlander… maar dat terzijde. Niet gehinderd door enige verlegenheid lieten zij zich daarna uitgebreid door ons bewonderen. Het stuk pad dat wij bewandelden liep parallel met hun graasgebied en zij volgden ons dan ook op geringe afstand. Qua natuuronderhoud zou het allemaal wat beter kunnen maar er was tenminste voldoende eten voor de grazers die er goed doorvoed uitzagen. Met name de jonge runderen waren uiterst schattig om te zien, maar is dat niet altijd zo? Veilig in de buurt van de volwassen dieren bekeken zij nieuwsgierig het rare mensvolk dat met platte, rechthoekige apparaatjes voor zich uit gestrekt naar hen stonden te staren. De jonkies voelden zich zichtbaar gerust gesteld door de ouderen hoewel zij zelf in de meerderheid waren. Zou het bij hen ook andersom werken? Dat de jongeren de ouderen beschermen als deze op leeftijd zijn en er gevaar dreigt?

Wederom verwondering ook over de helderblauwe lucht…

Een eenzaam trekkertje met dito boertje was het enige dat we tegenkwamen op het verlaten pad. Het was een prachtig gezicht, dat mooie koeienras en het oude trekkertje. En dat in onze eigen buurt! Enfin, we waren er even lekker uit, mijn ouders en wijzelf. Dus heb ik me voorgenomen bij voldoende tijd de oversteek eens wat vaker te maken van ons land naar het naastgelegen gebiedje dat me zo positief verrast heeft … ♡

De Kievitsbeek

De Kievitsbeek is een beek in de gemeente Nederweert in de Nederlandse provincie Limburg. De beek is onderdeel van het stroomgebied van de Oude Graaf dat richting Noord-Brabant afwatert. De beek loopt in de buurt van en grotendeels parallel aan de provinciegrens met Noord-Brabant.

Geschiedenis

In 1953 kreeg het waterschap De Oude Graaf het gebied De Kievit onder het beheer. Het gebied was toen een moerasgebied.

In de periode 1962-1964 werd de ontwatering van het gebied De Kievit door het waterschap verbeterd en veranderde De Kievit in een beek: de Kievitsbeek.

De Kievitsbeek is een beek in de gemeente Nederweert in de Nederlandse provincie Limburg. De beek is onderdeel van het stroomgebied van de Oude Graaf dat richting Noord-Brabant afwatert. De beek loopt in de buurt van en grotendeels parallel aan de provinciegrens met Noord-Brabant.

In 1953 kreeg het waterschap De Oude Graaf het gebied De Kievit onder het beheer. Het gebied was toen een moerasgebied.

In de periode 1962-1964 werd de ontwatering van het gebied De Kievit door het waterschap verbeterd en veranderde De Kievit in een beek: de Kievitsbeek.

(Wikipedia)

Tot zover over crisistijd en De Kievit. Fijne dag nog!


Advertentie

Lentekriebels

‘Blijf in uw kot!’ is wat de belgische bevolking hoort in deze vreemde tijden. Als de aanleiding niet zo triest was zou ik het een geweldige uitspraak vinden. ‘Blijf binnen’ is de hollandse variant die helaas met dit weer niet aan mij besteed is. Met ‘blijf in de tuin’ maak je al wat meer kans. De huisarresten zijn volgens het RIVM hun vruchten aan het afwerpen. De lente laat zich echter niet kooien. Als nooit tevoren spreidt zij al in april haar vleugels uit over land en boerderij, met fruitbomen getooid in bloesems die hun vruchten pas in september zullen afwerpen. Wat een geluk bij een ongeluk dat de lente zich nu van zijn vriendelijkste zijde laat bekijken. In onze tuin aan de voorkant van de boerderij staan de tulpen – mijn lievelingsbloemen – in volle bloei, hun fleurige kleuren brengen mij het hoofd graag op hol. Net als mijn boer, hij heeft afgelopen zondag mijn potentiële groentetuintje bemest en omgespit. Wat een romantiek, en dat op zondag! Ik wilde het eigenlijk graag zelf doen maar meneer de boer liet het niet toe. Dan niet, be my guest! Niet wat het spitten betreft, dat kan ik best, maar welke soort en hoeveelheid mest die erin moet om alles goed tot wasdom te laten komen daar heeft mijn agrariër al sinds zijn jongste jeugd een stuk meer kennis van. Dat accepteer ik. Het gaat er dus eindelijk van komen, ik begin bescheiden – eerst eens kijken of moestuinieren daadwerkelijk aan me besteed is – en volgend jaar breid ik het lapje misschien wat verder uit. Dat zal van verschillende factoren afhankelijk zijn. Ik heb er wel zin in!

Dit wordt het groentenparadijsje (hoop ik) van circa 2,5 x 6 mtr

Trouwens: moestuintips zijn altijd welkom!

Spring is in the air

En in de wei! Wat wordt er allemaal waargenomen bij een vroege ochtendwandeling met onze hond? Over de weidevogels heb ik het vorig jaar al eens gehad, zij laten zich momenteel weer in alle toonaarden horen. Tussen het gras verscholen zijn ze minder zichtbaar maar hun gefluit vindt over het veld heen zijn weg naar mijn gehoorgang. Soms sta ik stil om verwonderd te luisteren naar al dat frivole gekir…

Na de bocht in het koeienpad tref ik een prachtig schouwspel aan. Ik merk het al aan Sky, zijn kop gaat omhoog, oren worden gespitst en ongewild kom ik versneld in beweging, venijnig meegetroond door het gretige hondenbeest. In de wei steken namelijk de bovenlijven van een stel enorme hazen omhoog uit het gras. Met hun hazenoren recht omhoog, de pootjes voor hun borst, slaan zij de hond en de vrouw een momentje gade. Inmiddels heeft het vrouwtje de husky weer in control en verkeren zij allen even in een impasse. Totdat de snelle rakkers het voor gezien houden en er plotseling als een haas vandoor gaan, op weg naar het weiland van de buren waar het gras op dat moment toch net even groener lijkt…

Dan onze sloot! Moedereend met haar kroost blijkt niet het enige gezinnetje dat er rond dobbert. In de beek langs het pad zie ik namelijk nog een eendenfamilie aan de opvoeding van een aantal zwemkampioentjes werken. Waarvan moeder eend zelfs wordt afgelost door vader woerd die het jonge grut voor eventjes in zijn kielzog neemt. Hij schrikt echter dermate van onze husky dat moeder eend het weer snel overneemt. Wat een angsthaas! Het toppunt van deze lentekriebels vind ik het moment dat de twee gezinnen elkaar tegen komen in onze – niet superbrede – sloot. Van coronamaatregelen hebben de eenden geen kaas gegeten, voor hen is dat een ver-van-mijn-nest-show. Gespannen kijk ik toe of het ouderlijk gezag in het gedrang komt als de jonkies elkaars wegen kruisen. Het lijkt er inderdaad eventjes op of het grut een chaotische mengeling gaat worden zodat de ene óf de andere eendenfamilie dubbel zo groot door het leven zal gaan. Maar nee hoor, ieder dreumesje weet feilloos zijn eigen rijtje weer in te zwemmen. Op eendje na… die moet toch nog even terug op de rit gezet worden door moeders, ze kent dus echt wel haar pappenheimers. Wat een fantastisch tafereel! Alleen spijtig dat deze muts haar telefoon weer vergeten is 😕

Tot zover de lentekriebels… Ik wens jullie zonnige paasdagen toe en blijf gezond🍀

Jong grut in onze sloot

In alle oproer gaat Moeder Natuur haar eigen gang. Zoals gisterochtend deze moedereend met haar jonkies in sneltreinvaart er vandoor gingen zodra onze hond en ik in aantocht waren (filmpje). Ondanks de ongeduldige en wispelturige husky aan de lijn kon ik ze nog mooi even vastleggen. Er zitten weinig grijze en witte reigers dit jaar. In tegenstelling tot vorig jaar toen de jonge eendjes in het voorjaar tot mijn grote verdriet door deze – overigens prachtige vogels – uit de sloot gepikt en verorberd werden. Maar ja… ook dat is natuur.

Fijne dag vandaag!

De winter voorbij

Hallo daarboven, wat is het plan? De winter die we dachten dat zou komen heeft zich nooit laten zien. In plaats daarvan trakteert hij ons oneindig op zacht en regenachtig weer. De boeren morren en mopperen, het tranendal mag nu stoppen van de mannen hier, het grondwater is weer meer dan op peil! Maar ja, wanneer de boeren niet meer klagen, nadert het einde der dagen…

Zo ver is het dus nog niet. Terwijl koning Corona zijn uiterste best doet om zijn macht uit te breiden dient zich op de boerderij een heel ander euvel aan. Dat euvel mag zich scharen in de categorie ‘dat kan er ook nog wel bij.’ Afgelopen weken rukten de stormachtige winden van Ciara en Dennis en vele liters regenwater de winter compleet uit zijn verband. Ons tuinprieel moest met spanbanden worden vastgemaakt en in mijn potentiële moestuintje kunnen de denkbeeldige groenten alvast hun baantjes trekken. Voel je al nattigheid? Want inmiddels kan er geen zodenbemester meer aan te pas komen op ons boerenland. In het blogje Hij mag weer kon je al wat meer lezen over de noodzaak van bemesting op het land. Het gras heeft deze winter door de zachte temperaturen een behoorlijk graantje mee gepikt en groeit een flink eind weg. Daardoor wordt het straks sowieso te lang om te kunnen bemesten. De bodem is zompig en drassig. De drainage die we in het land hebben liggen kan bij zware regenval al dat water niet snel genoeg weg krijgen. Drainage of ontwatering is het afvoeren van water uit de bodem over en door de grond, met als gevolg het verlagen van het grondwaterpeil. Hierbij kan het water worden afgevoerd via drains, kleine sloten of greppels.

Hier zwemmen mijn toekomstige groenten

Boerlief zal dus nog wat geduld moeten hebben. Wel apart hoor, waar we afgelopen zomer nog op onze blote knietjes smeekten om een malse regenbui is het land nu weer geholpen met een stuk minder van het natte goedje. Nog erger dan een stuk droog steppegras is namelijk een weiland dat veel te nat is. Een collega boerin herkende het probleem en opperde een idee: misschien moeten we rijst gaan telen!! Natuurmonumenten kan jaloers worden op de talloze poeltjes die ondertussen op ons boerenerf ontstaan zijn. Rubberlaarzen zijn hier een must en ik probeer de plasjes angstvallig te vermijden, maar dan denk ik aan onze kids die er met hun boerderijlaarsjes het liefst middenin sprongen om dan onbekommerd door het water stampen. Wat hadden ze een lol! Soms moet ik me inhouden om zelf geen stampij te maken. Je af en toe weer kind voelen, dat is toch zalig!

Intussen worden de voorspellingen positiever, gaat het zoetjesaan de goede kant op. Vanaf zondag wordt voor de komende twee weken droog weer voorspeld. Heel mooi, dan zal de wereld nog wel even blijven bestaan want voor je het weet is het weer veel te droog …

Tot zover de winter voorbij! Fijne dag!

Dat daagt toch lekker uit??

Wat de mens zaait zal hij maaien

Finally!! Het zit erin! Het graszaad voor ons potentiële gazon werd zaterdagmiddag handmatig en met grote precisie verspreid door mijn boer. Intussen dwarrelden – buiten de bladeren – ook allerhande nieuws- en facebookberichten omtrent komende boerenacties langs me heen. Voor even had ik geen zin om daar mee bezig zijn dus zaterdag heb ik de rest van de tuin lekker losgeklauwd, in een uur tijd lekker alle frustratie er uit gewoeld! Heerlijk gevoel was het – verstand op nul en voor even een gevecht leverend met aarde en onkruid. Down to earth, blijf met je voeten op de grond, want voor we het weten rollen we de zoveelste demonstratie in. Niks doen is geen optie, daarvoor staat er voor ons bedrijf te veel op het spel. Je mag toch opkomen voor je onzekere toekomstperspectief? Heftige tijden rondom ons boerenbedrijf dus maar hopelijk zullen we in het voorjaar weer met trots kunnen genieten van ons melkveebedrijf en onze boerentuin waarin straks – als het goed is – ook de groentetuin welig zal tieren. Met in de stikstofdiscussie hopelijk goede oplossingen, al zal dat, gezien de vele verschillende belangen verdraaid moeilijk worden. We zijn er gisteren (helaas) niet bij geweest maar ons neefje is afgelopen dinsdag wel met de trekker naar het provinciehuis in Maastricht geweest.

Vandaar bovenstaand spreekwoord als titel – en jawel – dat bestaat echt en betekent: je moet er iets voor doen als je iets wil hebben. We hopen tenminste dat dat andere spreekwoord: ‘wie wind zaait zal storm oogsten’ niet zal opgaan…

Achterste stuk ingezaaid met gras, voorste stuk wordt boerentuintje met hortentia’s en een moestuintje
Ruimte voor groenten en hortentia’s
Hier komt mijn moestuintje
Bieslook, peterselie en basilicum staan er al

To be continued

Bijna het haasje

Nietsvermoedend liep ik vanochtend zoals bijna elke morgen vanuit de wei onze achtertuin in. Met de hond aan de lijn en op het punt om door onze achterdeur naar binnen te stappen zag ik iets bewegen vanuit mijn linkerooghoek. Met mijn hoofd naar links gedraaid trof me daar in ons boerenzwembad eenzelfde tafereeltje als in het blogje reddingsactie. Alleen was het geen egeltje dat zo krampachtig boven water probeerde te blijven. Waarvan ik eerst dacht aan een hermelijntje of iets dergelijks, bleek het niets meer en niets minder te zijn dan een doodgewoon klein haasje. Althans…dood was het gelukkig nog niet maar veel had het diertje niet te missen. Al gauw schoot ik weer in actie en tilde het trillende beestje uit het bad en legde het op het gras. Met een oude handdoek wreef ik het droog waarna het een raar sprongetje maakte. Zo te zien zou ‘haasje over’ voorlopig nog niet lukken. Ook dit trillende diertje liet ik weer even op adem komen in de hoop dat zijn wilskracht het zou redden van zijn penibele toestand.

Even later was ik bang wat ik aan zou treffen toen ik poolshoogte ging nemen. Het zat nog steeds op diezelfde plek en toen het me zag sprong het haasje onhandig het gras in. Wel zag ik dat deze kanjer het zou gaan redden. Ik nam mijn telefoon en kon het op mijn gemak filmen (zie beneden) want het had geen haast. Prachtig zo’n haasje van dichtbij. In (paas)haasje konden jullie al lezen hoe mijn boer ook een babyhaasje redde in een andere situatie. Heel jammer toch dat vanuit bepaalde groeperingen gescandeerd wordt dat boeren niks om dieren zouden geven en alleen voor eigen gewin gaan…

Het haasje is nu allang op eigen kracht weer verdwenen, veilig gesteld van een wisse verdrinkingsdood. Alhoewel hazen kunnen zwemmen, raken ze na uren rondspartelen oververmoeid waarna ze het op een gegeven moment op moeten geven. Na in het water te belanden waar ze niet eens uit kunnen krabbelen is het hopen op een toevallige voorbijganger.

Zaak is dat het bad nu zo snel mogelijk wordt dicht gelegd. Of misschien een bordje erbij zetten met: ‘verboden te zwemmen’🤔 voordat een ander beestje weer het haasje is…

Reddingsactie

Wat zwemt daar in mijn bad??

Hogelijk verbaasd was ik toen ik net na mijn wandeling met de hond over het koeienpad de tuin inliep en iets in het boerenzwembad wanhopige pogingen zag doen om boven water te blijven. Het was zo’n 25 cm groot en had een grijsbruine kleur. Van schrik werd een kreet geslaakt en de hondenriem los gelaten om eerst eens te gaan kijken welk vlees ik in de kuip had. Ik dacht namelijk aan het allervieste beest dat ik ken, met de allervieste dierennaam die ik ken. Het diertje had een spitse snuit maar had echter geen lange staart. Allang blij dat het geen (water)rat was – want: blehh! – rende ik op het schepnet af om het beestje zo snel mogelijk uit het bad te hijsen. Was het dat andere ding geweest dan had ik het rustig laten verzuipen en ons bad grondig laten ontsmetten. (Begrijp me goed, ik hou veel van dieren, maar ik snap echt niet welke toegevoegde waarde een rat heeft op deze aardkloot). Onze husky wist ook niet wat hij nu weer aan zijn riem had hangen en bleef verwonderd op zijn plek staan, wat zeer onnatuurlijk is voor onze Sky. Het egeltje – want dat was het – zette als een kruidje-roer-me-niet gelijk zijn stekels op en rolde zich tot een balletje. Dat kwam goed uit want zo kon ik hem vanuit het net het gras oprollen. Ik zag dat het egeltje een regelmatige ademhaling had zodat ik geen mond op mondbeademing hoefde te doen wat ook moeilijk zou zijn op zo’n stekelvarken. Ik besloot het puntige gevalletje met rust te laten waarna ik de hond bij de teugel nam en naar binnen verkaste. Vijf minuten later zag ik dat het goed was… Ik constateerde dat het diertje zijn biezen had gepakt en waarschijnlijk onder de heg verdwenen was.

En ik heb mijn goede daad verricht voor vandaag😉

Tuinbabbel🍀

We schrijven inmiddels 19 juni. Ik hoor sommigen denken: “hoe zat het ook alweer met die boerentuin?” Nou mensen, in tegenstelling tot de oude, slordige, stukjes groen van een tijdje terug ligt er nu een strak biljartlaken voor onze boerderij. In de kleur zwart. Vooral erg leuk als de ramen net gewassen zijn en windkracht 6 komt effe langs. Dat valt dan in minder goede aarde…! Buiten dat is er echter veel werk verzet, de bestrating is helemaal klaar en lampen zijn aan de gevel bevestigd. Het prieel (mijn vader’s trots) is verplaatst en dat is zoveel mooier geworden dan ik had durven hopen. Dat het verzetten geen sinecure was zag je al in In de bak en Pan los. Vanaf onze boerentafel zien we nu huismusjes hun huisjes bouwen onder de verhuisde pannen. Het is een gekwetter en geflierefluit van jewelste. Een waar natuurspektakel! Een overschot en een gift van respectievelijk gebruikte klinkers en splitgrind heeft ervoor gezorgd dat het ons behalve bloed, zweet en tranen nog weinig gekost heeft (okee geen bloed en tranen, alleen zweet) hoewel we waarschijnlijk niet alle eurootjes in onze zak zullen kunnen houden. Het gazonbed moet nog opgemaakt worden en beplanting aangeschaft. Nou ja, we tellen alvast op een rib uit ons vijftigplus lijf, dan kan het alleen nog maar mee vallen 😏

Het voortuintje (zijtuintje beter gezegd) bij de voordeur – gelegen langs de oprit – is wel helemaal af. Afgelopen week werden de paarskleurige salvia’s in de door boer ingebedde cirkelperkjes gezet. Het pad naar de voordeur vond zijn weg, daar staan nu bloempotten te pronken en de ‘Annabelle’ hortensia’s zijn gepromoveerd tot een plaatsje in de net gesnoeide, motvrije buxusperken.

De opmerkingen gericht aan mijn boer waren niet van de lucht…wel van andere mensen. De woorden “er is een stratenmaker verloren gegaan aan jou” werden door diverse personen uitgesproken. Okee, het heeft even geduurd maar goed werk heeft tijd nodig. Alles moest gebeuren tussen de bedrijven door. Nee, de boer heeft me niet om de tuin geleid met zijn belofte. Ik ben een trotse vrouw!

Beneden zie je op een paar foto’s een tipje van de sluier van wat hij er tot nu toe van gemaakt heeft♡ In bescheiden samenwerking met ondergetekende😆

O ja…het moestuintje voor verse groenten en kruiden voor nog meer verse recepten is ook in preparatie🍓🍅🌱

Hartelijke tuingroetjes en wordt vervolgd!

De bloemetjes buiten

Afgelopen dagen had ik eindelijk tijd om de bloemetjes eens buiten te zetten. Elk jaar verheug ik me erop om alle perken te buiten te gaan. Vaak met koningsdag al. Terwijl het vrije volk op overvolle terrassen en vrijmarktjes hun geluksmomentjes ondergaat, beleef ik deze vaak op ons eigen boerderijterras en ga lekker aan de slag. In geuren en kleuren vertellen de zomerbloeiers hun verhaal. Omdat ik in de tuin mijn ei nog steeds niet kwijt kan heb ik alvast wat eenjarige bloeiers in bakken en potten een plekje gegeven. Van de week ben ik met mijn ouders naar tuincentrum Rini van Rees in Meijel geweest. Paps en mams genieten nog volop van hun tuin en zetten elkaar nog steeds graag in de bloemetjes. Ik was nog nooit bij van Rees geweest, maar in de reclamefolder straalde hun enthousiasme me tegemoet. Mijn nieuwsgierigheid won het van het praktische en ik besloot mijn ouders mee te nemen. Qua ruimte zijn ze zelf met hun 45-kilometerautootje sowieso snel uit gekocht. Onze winkelwagens raakten overvol. Prachtige planten sierden een drietal kassen, die we niet eens allemaal bezocht hebben. In een mum van tijd waren we namelijk voorzien. De verleiding was te groot. Midden in een van de kassen stond een grote landelijke tafel met een aantal zeer comfortabele stoelen. Eveneens in landelijke stijl. Kostje voor ondergetekende! Het leukste komt nog: op de tafel stonden kannen verse koffie, zelfgebakken cake en zelfgemaakte bessen jam. Kopjes, lepeltjes, alles was aanwezig. Gratis! Waar zie je dat nog? We hebben daar dus heerlijk onverwacht van zitten genieten. Zelfs een slagroombus werd ongevraagd voor onze neus gezet. Het feestje was compleet!

Het plantencentrum van Rini houdt zich ook bezig met frambozen en blauwe bessen die je zelf kunt plukken als ze rijp zijn. Je mag dus je eigen kistje bessen oogsten. Super toch? Vanaf 13 mei kun je je gang gaan. Omdat ik het zo’n superleuk bedrijf vind, ze er prachtige planten -zoals geraniums, scaevola en bacopa- verkopen, bessenzelfpluk en een koffiecakebessengeleislagroomservice hebben maak ik hier graag even reclame voor ze. By the way, ze verkopen trouwens ook nog eens hun zelfgemaakte bessen- en frambozen jam!

Och ja, de bloemen staan inmiddels in de bakken. Ik heb dit jaar pokonbolletjes toegevoegd in plaats van vloeibare plantenvoeding. Eens kijken of dat loont. ‘Mijn plant in pot’ noemt deze plantenvoeding zichzelf. Je hoeft maar 1x de bolletjes in de potgrond te stoppen en ze voldoende water te geven (als er geen regen valt). De rest moeten ze zelf doen. Ik verwacht dan ook een waterval van bloemen binnenkort…

Groenland

In Groenland worden husky’s met hun kenmerkende energie en enthousiasme samen met een inheems ras – de Groenlandse hond – voor het karretje gespannen. Groenland is een thuis. Dus kan het bijna niet anders dan dat de onze zich in ons weiland als een hondje in het gras moet voelen. Iedere ochtend na het opstaan trekken we er samen op uit, bewandelen we samen het pad tussen tussen de weiden of struinen het groene land in. Het gras is dit jaar groener dan bij de buren. Zelfs groener dan ooit. Na de eerste snede zit de groei er alweer goed in. Als het weer zijn best doet dan zijn we over een paar weken voor de tweede keer aan het maaien. Daarna zullen de pinken (jongvee) naar buiten gaan. De boeren hier zijn trots op hun land, trots als ze een mooie snede vers voer voor de koeien bij elkaar weten te brengen. Elke boer weet dat dat elk jaar weer spannend is gezien de weersomstandigheden in ons groene kikkerland. Telkens weer duimen voor een groene hoop waarop de dames het goed zullen doen, ze goed voor de dag zullen komen qua melkgift. Tenslotte is dat het inkomen van de melkveehouder.

Maar mogen ze nog trots zijn? Trots op dat mooie groene weiland dat zo goed is voor hun beesten. Want met de roep om meer biodiversiteit in het landschap zullen ze er waarschijnlijk aan moeten geloven. Het groen moet plaats maken voor meer kleur en diversiteit. Meer bloemetjes die meer bijtjes aantrekken, meer vogels, meer natuur. Terug naar de tijd van Ot en Sien? De boer krijgt de schuld. Niet de verstedelijking die genadeloos om zich heen grijpt, maar de hardwerkende individuele agrarier is voor de zoveelste keer de sjaak. Dat is allemaal goed en wel. We trekken het boetekleed wel weer aan. Feit is: we willen -herstel- we moeten uiteindelijk verduurzamen in voedselproductie, grondbewerking en dierenwelzijn. Kringlooplandbouw. Volgens de machthebbers liefst op korte termijn. Vraag is: wie gaat dat betalen? Met stijgende kosten en dalende prijzen kan de boer amper zijn hoofd nog boven water houden. Waar moet het geld voor al deze investeringen vandaan komen? Passie wordt plicht. Het lied wordt een klaagzang. Nee, leuk is het allang niet meer. En de opvolging? De tijd zal het leren.

Dit alles gaat aan de husky voorbij. Hij volgt zijn instinct. Zoals de boer dat ook doet. We hopen toch dat hij nog een hele poos mag genieten van zijn groen land.

Een stukje natuur achter ons weiland. ‘De eendenvijver’

In een volgend stukje wat meer over biodiversiteit. Wat houdt het in en wat moet er gebeuren. Want ongewild ging deze post een andere kant op dan gepland😯