Boer on tour deel 1

Het klopt. Er heerste de afgelopen dagen een culinaire stilte vanuit de boerenkeuken. Boer en ik genoten namelijk van ons vaste vriendentripje, dat jaarlijks plaatsvindt in het laatste weekend van januari, ditmaal in Oosterhout en Breda. De melkveehouderij bleef achter in de goede handen van boer’s broer en onze neef. Dit jaar zat ik niet in de organisatie; het programma blijft dan altijd nog een verrassing. Niet handig voor zo’n controlfreak als ik! Een aangename surprise was het dan ook dat die vrijdagavond drie recepten uit onze boerenkeuken op tafel getoverd werden! Nou ja, getoverd…Met veel beleving werd er gewerkt om de preisoep met gesmolten brie, de varkenshaas met champignonsroomsaus en een lekker kersentoetje optimaal te kunnen presenteren. Dat er wat kwistig werd omgesprongen met de witte wijn die in de saus hoorde werkte alleen maar sfeerverhogend. En de calorieën die zich verscholen in de gerechten zouden de komende dagen als vanzelf verdwijnen via kilometerslange wandelingen😆Terwijl onze mannen wachtten op wat komen ging zorgden wij vrouwen in een traditionele rolverdeling voor een lekkere maaltijd op die eerste avond. Aan de mannen de eer om daarna weer alles piekfijn op te ruimen. Wel zo eerlijk toch?

Op zaterdagavond werd na een falend speurtochtje in een postkamer-escaperoom, een geslaagde ontsnapping aan de heksen van Dongen in het stedelijk museum, en een paar kunstzinnige culturele bewegingen, zelfs een Zuid-Amerikaans restaurant aan gedaan. Jawel…daar ging mijn boer. Mee op de Surinaamse toer!

Verandering van spijs doet eten en zo werden in een tropische ambiance allerlei niet alledaagse hapjes naar binnen geschoven. Het gesprek spitste zich toe op gebakken banaan, Surinaamse boontjes en cassaveknollen… En ook mijn boer was om, hij vond het uiteindelijk heerlijk! Want je weet hoe het spreekwoord luidt: ‘wat een boer niet kent…’

Tot zover het eerst deel van ons tripje. Fijne dag!

Advertentie

Boer spaart voor baard

Mijn grote stoere vent krijgt momenteel letterlijk een sik van al het gesodemieter in het politieke landschap omtrent blablabla… Enfin, jullie weten het wel.

Enige discussie ontstond zaterdagochtend dan ook in de boerenkeuken omtrent de baardgroei van deze pure agrariër. Grijze baardstoppels sierden de juiste plekken. In Als het niet gaat zoals het moet vertelde ik over een etentje met vrienden. Eentje daarvan had zijn baard laten staan. Niet onaardig! Mijn idee was dus dat boerlief de stoppels ook een kans zou geven, wat enige weerstand bij hem opriep. Uiteindelijk ging hij overstag met een lumineus idee van eigen hand. Hij laat zijn baard staan tòt de melkprijs veertig cent per liter is. Het laat zich raden dat hij van ganser harte hoopt dat hij het komende jaar voor Sinterklaas kan spelen. Figuurlijk dan, want als het gaat zoals het moet dan is het harige aanhangsel er tegen die tijd alweer vanaf. We hopen het maar. Of nee, toch niet! Het staat hem namelijk wel♡

De haastig aangeschafte trimmer – boer zou eens van gedachten veranderen – gaat waarschijnlijk sowieso een marathon tegemoet want de prijs zal de veertig cent voorlopig nog niet aan gaan tikken. Maar ja, hoop doet leven … En groeien!

Tot zover de baardpraat. Fijne dag!

Nee mensen, dit is niet mijn boer😆 Hij is wel net zo stoer!
Surprise! Dit is hem ook niet😆

(Foto’s pixabay.com)

Mollig begin

In onze boerderij hing tot ruim na de feestdagen nog een gezellige kerstsfeer. Onze boom stond lang in vol ornaat te pronken met haar klassiek-warme lichtsnoer. De guirlande lag nog even galant gedrapeerd over de kamerkast en in de hal stond het eenzame mini-kerstboompje in de wacht, nadat het in haar nadagen gepromoveerd werd van buiten naar binnen. Het lukte boer en mij nog even niet om afscheid te nemen van deze warme, langzaam-aan dagen. Stap voor stap werd er afgetuigd – we namen onze tijd. Het werk op de boerderij gaat natuurlijk altijd door, maar in de afgelopen weken waakten we ons een beetje voor overvolle werkdagen. Mooie bijkomstigheid was dat de drukke verkeersweg die voor onze boerderij door loopt heerlijk rustig bleef in de kerstvakantie. Afgelopen maandag heeft het ‘normale’ leven zijn beloop weer gekregen; de boom zal verhuizen naar tuin of stapel en de weg gaat haar verkeer weer genereren. Januari is weer gaande, zo na de feestdagen mijn molligste – state of body – maand van het jaar😅

Januari staat eveneens bekend als de depressiefste maand van het jaar. Welke maatstaven ze daarvoor gebruiken is mij een raadsel maar ik verwacht dat het met de donkere dagen na kerst te maken heeft. Door statitistische vaststellingen laat ik me trouwens sowieso niet ringeloren ondanks dat daar tegenwoordig alle reden toe lijkt te zijn. Wel hunker ik naar een beetje winter – niet àl te streng – om me een beetje kunnen te identificeren met deze eerste maand van het jaar. Gezien een aantal energieke molshoopjes in boomgaardje en weilanden de afgelopen tijd leek dat er niet in te zitten. Althans…als ik mijn boer mag geloven die zegt “als we molshopen in de wei hebben dan gaat het niet vriezen”. En dat bleek tot nu toe. Zacht weer en regenval viel ons ten deel hetgeen hier na de gortdroge zomer overigens goed van pas kwam. Het spreekwoord: “Ziet men in januari veel mollen, dan laat de winter niet met zich sollen” impliceert juist dat zich een behoorlijke winter gaat aandienen als het mollige, wollige, slechtziende diertje haar hoopjes fabriceert. De bewijsvoering moet ik jullie helaas onthouden, want die is er namelijk niet. Het is wel zo dat als de grond nog zacht is de mol aan de oppervlakte zijn gangen graaft en dat zorgt voor een aantal gezellige bergjes aarde. Dat gebeurt als de temperatuur al een poos een eindje boven nul is en de aarde nog zacht. Wormen en ander mollenvoedsel verblijven dan in de bovenste grondlaag en dat klinkt natuurlijk logisch. Zegt echter niets over het verder verloop van de winter want het molletje zelf mist helaas een voorspellende gave. Het aantal molshopen is drastisch af aan het nemen schreef ik vanmorgen. Dacht ik echt, maar dat was enkele dagen terug – we hadden toen een paar nachtjes lichte vorst. Net terug uit het weiland zie ik dat er toch weer een hoop verse hoopjes bij zijn gekomen. Het regent ook nog steeds en de temperaturen zijn van een lente-achtig kaliber. De vooruitzichten zijn nog niet veel anders…

Overigens molt onze hond graag hopen

Aangezien het zwarte beestje deze winter tot nog toe duidelijk aanwezig is geweest en weinig te raden over laat, hoopt deze boerin op een spannend nieuw seizoen van ‘Wie is de mol…’ dat binnenkort weer begint. Een goede mol koestert zijn geheimen en toont node zijn ware aard. Eindelijk gaan we weer zien wie van de deelnemers zo diep zal graven dat hij boven komt…😆

Tot zover de moltalk! Fijne dag nog!

Boerenprotest (gedichtje)

Tweeduizend en negentien

Hield het zopas voor gezien

Het jaar verliep – in een vloek en een zucht

Buiten gortdroog – ook danig berucht

De hardwerkende werd een actieve boer

Met agractie en fdf aan het roer

Met reden en trekker trok hij ten strijde

Geloof en hoop streden aan zijn zijde

Met de moed der wanhoop greep hij zich vast

Aan het verzet tegen de zware last

Van probleemoplosser en regeldruk

Waarbij hij onder het dwingende juk

Van overheid en giganten – eindelijk is opgestaan

Boerenactie was nú vereist – welk een onrecht werd hen aangedaan!

Tweeduizend en twintig wordt erop of eronder

Brengt wellicht nog wat gedonder

Het agrarische verzet zal voortduren

Dit gevecht tegen een overheid met haar ondermaatse kuren

N.b – Dit stukje had ik opgeslagen als concept, maar helemaal vergeten te plaatsen in de laatste dagen van 2019. Bij deze…

De balans van 2019

De klok tikt haar tijd, het einde van het jaar nadert met rasse schreden. Weldra knalt de kurk van de fles en als de klok twaalf slaat werkt het uurwerk nog even het vuur uit haar sloffen…

Op deze laatste dag van het jaar heb ik nog even de balans opgemaakt en een overzichtje op papier gezet.

Wat me gelukkig maakte:

  • Het onvergetelijke weekend Sevilla in januari dat ik met zes vriendinnen mocht beleven wegens 40 jaar vriendschap♡
  • Het herontdekken van een latente schrijfbehoefte, het verder ontwikkelen van de liefde voor koken met pure, verse ingrediënten en het meer openheid geven over ons boerderij leven. Het opstarten van dit blog in februari was een mooie zet!
  • Dat mijn boer en ik in maart allebei weer een jaartje mochten bijschrijven
  • Het heerlijke weekendje in de Zaanstreek met onze kids omdat boer en ik dertig jaar in het – nog steeds varende – bootje zaten.
  • Het gezellige midweekje op de Veluwe met mijn 81-jarige ouders die – naar gelang omstandigheden – nog altijd in redelijk goede gezondheid zijn.
  • Het feit dat onze kinderen lekker veel in de boerenkeuken aanschoven.
  • We er zelf in zijn geslaagd om onze tuin op orde te krijgen.
  • Alle fijne reacties en support op mijn blog via de site of facebook; hartverwarmend soms. Nogmaals dank hiervoor!
  • Het fijne, onmisbare contact met gezin, familie en vrienden. Onmisbare warmte en samen met gezondheid het belangrijkste dat er is!

Wat me droevig stemde:

  • De gortdroge zomer met veel warmte die op den duur goed te missen was en die zorgde voor een stuk minder veevoer vanwege beperkte grasgroei. Dat boer daarom voer heeft moeten aankopen, wat een weer een behoorlijk financiële aanslag was.
  • De situatie rond de boeren – de onzekerheid rond de stikstofproblematiek en onze eigen situatie.
  • De verbroken 8-jarige relatie van onze dochter met haar vriend hetgeen toch ook een behoorlijke impact op ons had.
  • Me er toch weer bewust van zijn dat het leven eindig is, door mensen om me heen waarvoor het ouder worden soms moeilijk is en door mensen die hun strijd op moesten geven.

Kortom, een wisselend jaar waaruit blijkt dat er een aantal dingen waren die ons blij en gelukkig maakten en dat ondanks een negatieve tendens de balans er nog steeds wel is. Nu op naar 2020 en wat ons daar te wachten staat dat zien we wel, speculeren blijft altijd moeilijk. Een mooie toekomst gun ik echter alle boeren en alle burgers met nieuwe, mooie verbindingen en ontmoetingen, en vooral een goede gezondheid en veel liefde♡

In dit blogje kun je lezen hoe de jaarwisseling ons vorig jaar verging.

See you next year!!😀

Kerst op de boerderij

Vanochtend zat ik al vroeg met mijn nieuwsgierige neus in het plaatselijke weekblad. Mijn boer was deze morgen nog eerder uit de veren dan anders en was daarbij vergeten zijn beul een mep op het hoofd te geven. Waardoor het snerpende geluid van de medogenloze wekker mij om 5.30u uit een nog steeds welkome slaap rukte. Vanaf dat horrormoment was slapen er helaas niet meer bij! Na het inzetten van mijn kijkglaasjes werd in de boerenkeuken vervolgens het recept voor een lekkere preisoep op het blog gezet.

Daarna is ons lokale gazetje aan de beurt om even gelezen te worden voordat de plicht roept. De voorpagina wordt gesierd door een paar aantrekkelijke, winterse berichten. “Lichtjes op de oorlogsgraven” luidt de kop van het eerste artikel waarin staat te lezen dat 362 lichtjes zullen worden ontstoken op het Nederweerter War Cemetry. Een mooie, pas geboren traditie, waarbij vele lichtpuntjes zullen branden op steeds meer militaire begraafplaatsen in het hele land. Hoe bijzonder is het om deze dagen stil te staan bij deze gevallen strijders en hen op zo’n bijzondere manier te eren? Het tweede bericht luidt: “Geniet van de winterse stilte in de Groote Peel”. Een excursie vol beleving in het Nationale Park bij ons in de buurt. Een mooie wandeling bedoeld voor geinteresseerden met “behoefte aan rust en een moment vol bezinning” zo vlak voor de feestdagen. Twee mooie artikelen in één oogopslag en in een vlaag van enthousiasme ben ik de like-knop aan het zoeken. Tjemig, boerin warhoofd is nog niet geheel wakker! De afgelopen periode heb ik geruime tijd op het smoelenboek doorgebracht om alle ontwikkelingen omtrent boeren en acties te volgen. Te vaak heb ik berichten beoordeeld met een duimpje, hartje, of meerdere keren met een verdrietig of boos poppetje. Helaas kon mezelf soms ook niet onthouden van enig commentaar😯 Hartverwarmende en informerende berichten vielen me op, evenals berichten met andere meningen dan die van mijzelf (waar ik uiteraard wel respect voor heb). Echter ook veel nonsens van de bovenste plank die ik aan mijn speurende oog voorbij zag trekken. Elkaar na blatende schaapjes met ongenuanceerde scheldfeesten en inhoudsloze leuzen naar niemand in het bijzonder, of juist naar iemand in het bijzonder. Bizar soms hoor, en dat is de reden dat er nu – zo rond de feestdagen – door ons pas op de plaats wordt gemaakt om eens even te kijken waar we nu staan. Het is tegenwoordig verleidelijk om je mee te laten voeren in een negatieve spiraal, een trekveer die verdriet en boosheid naar een hoger niveau tilt. Wij gaan daarom ons hoofd in de kerstschoot leggen de komende weken. Heerlijk samen met boer, familie en vrienden het feest van het licht vieren. Zonder commerciële overdaad, maar vanuit de essentie waar het om gaat. Het werk met onze beesten gaat met de feestdagen gewoon door, met om beurten een vrije kerstmiddag. Om hopelijk straks met hernieuwde hoop, positiviteit en veerkracht het komende jaar weer te beginnen. Een jaar dat opnieuw onzeker blijft, dat wel. Voor nu tellen we echter onze zegeningen en hebben we er vertrouwen in dat gezond boerenverstand zal zegevieren…!

Ik wens iedereen warme, liefdevolle dagen toe en een gelukkig, gezond en gezegend 2020! 🎄🎅 Houd het hoofd koel in een steeds meer polariserende samenleving. Sta open voor elkaar (Open Up!) luister naar elkaar en probeer af en toe eens iets voor een ander te doen. Als we dat allemaal nastreven dan komen we al een heel eind...♡♡

En tenslotte natuurlijk iedereen hartelijk bedankt voor het leesgeduld dat jullie hebben gehad het afgelopen jaar waarin ik mijn blog startte. Zonder jullie is het namelijk lang niet zo leuk om te bloggen…😙

Ongehoord!?

Jullie hebben hem vast wel gehoord de afgelopen dagen; de ‘ongehoorde’ uitspraak van één van de frontleden van de boerenactiegroep FDF. Hierin maakte de Brabantse M. een vergelijk tussen de huidige situatie waarin de boeren zich bevinden (kleine groep wordt de problemen van een maatschappij verweten met alle gevolgen van dien) met de situatie voorafgaand aan de tweede Wereldoorlog. Hij ligt nu zwaar onder vuur.

Jullie vinden waarschijnlijk – net als ik – dat hier de vergelijking mank gaat. In alle ijver om zijn uit het hart gegrepen betoog zo goed mogelijk naar voren te brengen maakte hij ongelukkigerwijs een flinke uitschieter. Natuurlijk had hij dit niet zo moeten zeggen maar toch heb ik enorm met hem te doen! Jullie moeten weten dat onze sector op social media voortdurend te maken krijgt met deze vergelijkingen. Ons werk in de sector wordt met name door aanhangers van de Partij voor de Dieren vergeleken met nazipraktijken, veehouders worden keer op keer uitgemaakt voor kampbeulen met onze veestallen als barakken in concentratiekampen. Ik zie het regelmatig voorbij komen onder bepaalde nieuwsberichten en zelf heb ik ook al eens te maken gehad met een veganist die onze melkveehouderij plus ons product in een kwaad daglicht wilde stellen en haatdragende dingen op mijn site schreef. Daar word je echt geen blijer mens van hoor! Ik weet dat dat geen vrijbrief mag zijn om dan zelf ook maar van alles te gaan roepen maar ik snap wel waar het hem eigenlijk om gaat.

De jonge boeren en boerinnen die de boerenactiegroep het afgelopen voorjaar hebben opgericht zijn mensen die – net als iedereen – soms fouten maken. Het zijn boeren zonder mediatraining, onwennig en nerveus met een microfoon en een camera voor hun gezicht. Uit de klei getrokken mannen en vrouwen die vechten voor hun bestaan. Niets meer en niets minder. In Noord-Brabant is de situatie helemáál uitzichtloos op het moment. Boeren moeten daar vóór 2022 hun stallen hebben ingericht met emissie-arme vloeren. Dit zijn dichte vloeren waarbij de ammoniak onder de stalvloer blijft. Ondanks dat er enorme twijfels zijn gerezen over de veiligheid en werkzaamheid van deze vloeren, gaat dit honderdduizenden euro’s per bedrijf kosten. De rest van de boeren ‘mogen’ daar een paar jaar langer over doen. In Brabant is het beleid zoveel malen strenger. Iedere provincie mag dat schijnbaar zelf bepalen maar het betekent wel dat honderden boerengezinnen gedupeerd gaan worden want dit is voor vele bedrijven financieel niet te behappen. Wij hebben wat dat betreft nog enkele jaren respijt – er vanuit gaande dat we het redden tot die tijd. Wij zijn een letterlijk grensgeval, onze boerderij ligt namelijk één km van de Brabantse grens, nog net op Limburgse grond. Gevalletje gematigde mazzel dus!

Lieve lezers, er is zoveel meer te vertellen maar hoe kan ik het jullie duidelijk maken? Het is bijna niet uit te leggen aan burgers. Het nieuws dat we voorgeschoteld krijgen is vaak éénzijdig belicht en framing is terecht een veel gehoorde term de laatste tijd. Ik ben geen complotdenker maar ik weiger om klakkeloos mee te gaan in alles wat overheid en media ons graag wil doen geloven. Hoe dieper je graaft hoe meer je tegen komt. Het is sowieso ongehoord zoals de politiek ons haar starre beleid door de strot duwt. Oh wacht!! Zo heet ook de nieuwe potentiële omroep – ONgehoord. Meer objectoeve jounalistiek, dat is wat zij willen en dat is ook wat wij willen. Meerdere kanten belichten. Alle cynische reacties ten spijt, het gaat met nu al bijna vijftigduizend leden vast gebeuren en dit verdient in mijn ogen in ieder geval een kans.

Om terug te komen op de Brabantse M….hij zal het vast nooit meer doen. Het kwam de mainstream media echter vast goed uit dat hij deze ongelukkige uitspraak de wereld in slingerde. Verdeeldheid zaaien lijkt vaak hun prioriteit. Inmiddels hebben de landbouworganisaties afstand genomen van M’s uitspraak waarna hopelijk de rust zal wederkeren. En jazeker, hij heeft nog steeds onze volledige steun, deze Brabander, die het hele land nu over zich heen krijgt. Hij durft tenslotte zijn nek uit te steken – voor ons – en uiteindelijk ook voor de consument. Al meer dan een half jaar strijdt hij voor zijn en ons voortbestaan en al is het makkelijk om hem meteen als een domme boer weg te zetten, dat verdient hij zeker niet!! De organisatie FDF, heeft op 1 oktober iets in werking gezet dat zonder hen nooit de aandacht zou hebben gekregen die het verdient. Zij zijn ook diegenen die het meest kwetsbaar zijn omdat zij in het voetlicht durven treden. Vergeet niet dat zij al bergen verzet hebben en er een enorme druk op hun schouders rust. Ik zeg: chapeau!! Met of zonder ongehoorde uitspraak. We moeten niet vergeten waar het om gaat.

Wat het woensdag voor een actie wordt? Wij blijven zelf ook in het ongewisse tot woensdagochtend 6.00u. Jullie weten dat ik altijd pleit voor rechtstreeks kopen bij boer en slager, voor zover dat mogelijk is. En dat adviseer ik jullie nu ook mocht het echt zo zijn dat de voedselvoorziening plat komt te liggen. Wat ik niet geloof…maar je weet het nooit 🙉🙈🙊 Er is een nieuwe website findfarmers.nl in de lucht waarop je je postcode moet invullen en je een lijst krijgt van boerderijwinkels in jouw buurt. Ook op vers bij de boer en versrondje Nederweert vind je adressen en links…

In elk geval wens ik jullie vreedzame feestdagen toe (met een d😆) met veel liefde, warmte en aandacht voor elkaar. Want dat is toch nog steeds – althans in ons gewone boerenleventje – het allerbelangrijkste…♡

Als het niet gaat zoals het moet…

Terwijl ik wacht op mijn immer verlate echtgenoot schiet ik alvast mijn zwarte parka aan. Ongeduld! Als we een eens vroege afspraak hebben – in dit geval een eetafspraak – zit ik al snel op hete, brandbare steentjes...

In principe worden we rond zeven bij vrienden (die geen van allen boer zijn) verwacht, het is nu bijna half acht. Deze vrienden weten inmiddels al dertig jaar dat wij in de regel niet om zeven uur aan tafel kunnen schuiven, hoe groot de honger ook is. Koeien melken gaat altijd voor, de dames worden graag dagelijks twee maal verlost van hun volle uiers – liefst op dezelfde tijd. Ik heb echter plechtig beloofd dat we tegen half acht onze eetstoel zullen bezitten. Aan een gedekte tafel vol verleidingen zullen wij dan wellicht als laatste aanschuiven. In mijn maag begint zich al een varkentje te roeren dus gekleed in een jas vol wrevel en frustratie begin ik alvast aan mijn nagels te kluiven. Sinds afgelopen oudjaar ben ik tenslotte niet zeker meer van een gezellig avondje samen uit. Het kan zomaar ontaarden in een avondje helemáál niet uit! Op de drempel naar het nieuwe jaar, besloot namelijk één van onze staldames om haar kind te gaan baren. Wijzelf – al hadden wij dienst – zouden in een naburig dorp samen met een groepje vrienden de avond doorbrengen. We verheugden er ons ontzettend op. Helaas, het lot nam een loopje met ons zo op de rand van het oude jaar. Mijn boer kwam die avond na het melken laat binnen, deelde me mede dat de veestapel uitgebreid zou worden met een jong kalfje dat op dat moment helaas het levenslicht nog niet gezien had. Chips zeg! En oliebollen! Het werd negen uur, maar mama in spé vond het nog steeds veel te vroeg. Grrr… “Ga jij maar alvast ” opperde mijn boer. Geen haar op mijn hoofd! Ging niet gebeuren dat manlief hier zometeen in zijn eentje het nieuwe jaar zou insukkelen. We kwamen overeen dat als moederkoe zichzelf voor elven voorzien had van haar kalf, we alsnog zouden gaan. Zij bepaalde die avond echter zelf haar geboorteplan. Moederziel alleen – maar achter een vol champagneglas – zag ik de wijzer onvermijdelijk het nieuwe jaar inspringen. Mijn boer hielp op dat moment samen met onze veearts (die onverrichter zake ook uit zijn laatste-avond-van-het-jaar-feestje gehaald werd) het koekind ter wereld. Helaas was het geen gevalletje ‘floep’ dit keer. Er moest een keizersnee aan te pas komen die bijna anderhalf uur in beslag zou nemen. Serieus?? Daarna rolde er echter een prachtig jong dier het eerste uur van 2019 in! Het beestje kon niet bevroeden in welk een turbulent jaar het terecht was gekomen…

Naderhand konden boer en ik er wel om lachen en dronken we samen een glaasje op het eigenwijze koekind dat gezond ter wereld kwam en de schuld was van deze ‘utterly disrupting‘ oudejaarsavond.

Dus:

Dan moet het maar zoals het gaat!

Niet van ons, maar het blijft een mooi plaatje (pixabay.com)

Groet,

Irene

Kou in de lucht

O yes!!! Vanmorgen hing het één en ander al verdwaasd boven onze landerijen. Voorpret zorgde voor diverse tintelingen, al zou het zomaar kunnen dat de eerste bijtende kou hiervan een verdachte was. Mij nu al verkneukelend en met mijn handen uit voorzorg in schoenen gestoken, ging ik weer met onze husky op pad voor onze vaste ochtendwandeling. Ik nam het goed in me op; het gevoel en de geur van deze speldenprik van winterkou midden in november.

Op het tijdstip van onze dagelijkse dauwtrap worden als een waar ochtendritueel de koeien gevoerd, uitgevoerd door mijn boer. Als ik een blik werp in de ruime, lichte stal bekruipt me steevast een tevreden gevoel. Wat een prachtgezicht, alle dames gezusterlijk langs elkaar aan het ui(t)ermate gezellige ontbijt. Vaste puike prik! Voort langs de voerkuilen gaat het dan. De winterperiode kunnen we ondanks de droogte maar dankzij de aankoop van voer van buitenaf vast wel door komen. De JCB – het hulpje van de boer – hapt en mengt, kiept en voert. Wat een bult werk iedere keer weer! Boer is ruim een uurtje of twee bezig eer al ons vee voorzien is van de dagelijkse maaltijd. Zijn Sky en ik de kuilen voorbij dan strekt het landschap zich voor ons uit. De sloten, het landweggetje, het gras en de vele reigers die momenteel hun talent als muizenjager ten volle uitbuiten. Deze ochtend heeft het allemaal iets magisch! De eerste winterkou mengt zich in de prachtige luchten. Zo te zien heeft deze dag het in zich om een hele mooie te worden. De witte waas over de velden is van een gruwelijke schoonheid. Met een inmiddels aangewakkerd verlangen naar december zetten we er stevig de pas in…

Onderweg droom ik van speculaasbrokken en bisschopswijn. Deze week verloopt door omstandigheden nagenoeg receptloos maar reken maar dat bovengenoemde lekkernijen er s.a.p aan komen😍 Oh ja wacht – en erwtensoep, bonensoep, zuurkool en boerenkool niet te vergeten. Zucht…mmm zalig!!

De kou zal echter nog niet zomaar uit de lucht zijn. Vandaag heeft het Lanbouw Collectief een plan op de tafel van minister Schouten gelegd om de vermeende stikstofcrisis aan te pakken. Minder eiwit in het voer, extra weidegang en mest aanlengen met water. In totaal is daarvoor volgens het collectief 2,9 miljard euro voor de komende vijf jaar nodig. De dertien boerenorganisaties die het Landbouw Collectief vormen, hebben dit voorstel woensdag aangeboden aan het kabinet. Wel…we zullen zien wat het gaat brengen. Gaan wij intussen alvast aan de warme chocomel!

De strijd om Piet

Zie de tijd schijnt door de bomen, mensen staakt uw wild geraas.

Nog temidden van de stikstofdiscussie barstte tegelijkertijd de pietendiscussie weer in alle hevigheid los. Zucht! Lag het aan mij of werd de strijd om de sintnarren heviger gestreden dan ooit? Woedende reacties op de aankomende roetveegpieten tergden het net, nog meer demonstraties werden aangekondigd. Mensen wilden protesteren tégen KOZP, die op hun beurt weer aankondigden ook dit jaar weer te demonstreren tégen ZP. Wellicht is het volgende protestgroepje dit jaar geboren: de PPG-KOZPPZP: de PietenProtestGroep die demonstreert tegen de feestbedervende protestacties van KickOutZwartePiet èn ProZwartePiet. Kun jij het nog volgen?

Maar toch…

Dat gezegd hebbende…ik zie mezelf nog als kleine uk, dolblij met het pakje kauwgumsigaretjes dat ze in haar meidenklompje vond. Vroeg in de ochtend stond dit mensenkind al dolgelukkig met zo’n stoer rookstaafje te pronken. Want hee! Pa en ma en nagenoeg de rest van onze grote familie rookten in die tijd, dus het wannabe rookstertje was geboren! Zo werkt imitatiegedrag nu eenmaal. Of het nu de chocolade- of kauwgomvariant was, deze pretsigaretjes verdienden een langdurend ereplekje in de schatla. En dan pakjesavond! De mand vol wensen werd door Zwarte Piet aan de deur gezet, of deze kwam zelfs gezellig even binnen om met ukkie’s ouders te keuvelen. Dan werd op een ludieke manier uit de doeken gedaan hoe ondeugend dit kind wel/niet was geweest. Dat ik aan de stem kon horen dat het ons buurmeisje was mocht de pret niet drukken. Wel werd het zwartepietenbuurmeisje met dit feit geconfronteerd door het eigenwijze kind. Maar hoe stellig ik ook pareerde tegen het Pietje of mijn ouders, ik kreeg geen gelijk. Totdat ik van mijn geloof afviel heb ik het nooit zeker geweten. Omdat de snoet van deze leuke Piet roetzwart was, bleef die honderd procent zekerheid voorlopig ook verborgen. Het mystieke aspect bleef daardoor nog lang hangen…!

En dan onze eigen kids! Nog steeds word ik warm van binnen als ik er aan denk hoe we er altijd een prachtig feest van maakten. Tijdens de avondspits – als mijn boer in de melkput stond – was het vaak een gezellige chaos binnen in onze boerderij. Nou ja, echt niet altíjd gezellig hoor. Ik alleen met drie kleine kids stond synoniem voor stelselmatige wanorde. Hoe prettig was het dan om ze sporadisch – alleen in de tijd dat Sint in het land was – toch een héél klein beetje angst aan te jagen? Door ze te vertellen dat Rommelpiet de onstuimige kids door het keukenrooster in de gaten hield. Helaas, onze ukken waren moeilijk bang te maken! Wat genoten ze daarentegen van de geheimzinnigheid en saamhorigheid die het met zich mee bracht. Na eerst hun schoentjes te vullen met een wortel of wat brood voor Amerigo en braaf uit volle borst een Sintliedje te zingen, gingen ze slapen als zoete engeltjes. Om (heel erg) vroeg in de morgen weer als ongeduldige duiveltjes uit hun bedje te springen om te kijken wat de schoentjes ditmaal voor hen in pietto hadden. Jullie begrijpen, als de hele boerenkeuken overhoop stond, dan was Rommelpiet die nacht aan het werk geweest.

Sint en Piet brachten in die tijd ook jaarlijks een fysiek bezoekje aan onze boerderij. Hoewel de twee allerkleinsten het soms toch wat veiliger vonden op de één of andere vertrouwde schoot, vond de oudste het excentrieke stel inmiddels razend interessant. Doordat het Zwarte Pietje zwijgzaam door haar werd aangestaard dachten boer en ik dat het laatste jaar geslagen had. We maakten ons echter zorgen om niets. Nimmer heeft zij in haar geloofsjaren kunnen bedenken wie er als Sinterklaas en Zwarte Piet zo overtuigend hun rol speelden. Waar de jongste twee bij het afvallen van hun geloof hun schouders ophaalden, kostte het onze oudste lieverd een paar jaar eerder heel wat tranen bij het ontrafelen van het Sintsprookje. Onder de prachtige witte baard en het kundig roetzwart geschminckte gezichtje zaten namelijk mijn broer en zijn vriendin. Haar bloedeigen oom en tante! Haar verdriet en teleurstelling heeft zij de daaropvolgende jaren weten om te buigen naar iets geweldig positiefs. Zij kroop in de huid van Zwart Pietje, om haar broertje en zusje nog een paar jaartjes te entertainen door volop te strooien met pepergoed, suikernoten en jolige praatjes. Een actrice is er aan verloren gegaan…

Tijden veranderen en ik doe mijn best om mij neutraal op te stellen maar het blijven legendarische herinneringenAls het aan mij ligt wordt het dan ook een mix van blank, roetzwart en roetveeg. Iedereen blij!! 😆