Het Ciara-ensemble

Serenade

Terwijl Ciara vroeg in de ochtend alvast een tipje van haar sluier oplichtte, viel mij een onverwachte en niet geheel welkome serenade ten deel. Met mijn hand voelde ik op de plek waar mijn boer hoorde te liggen. Leeg! Op mijn mobiele wekker zag ik dat het inderdaad al 7.00u was, anderhalf uur na zijn routinematige opstand. Dus bij hem kon dat doordringende vioolgeluid niet vandaan komen (al is hij hier wel een groot liefhebber van). Onze hond misschien? Gevoelig als deze is voor naderend onheil weigerde hij ons gisteravond te vergezellen op ons zaterdagse bankavondje. Stoïcijns bleef hij liggen waar hij was; in het hondenbed van zijn buitenhok. Met geen stok was hij eruit te krijgen zodat zelfs zijn laatste toiletgang noodgedwongen werd overgeslagen. Vandaar mijn gedachte dat hij degene was die zich door de aangewakkerende bruid liet inspireren. Vanwege zijn ingehouden nood! Echter niets van dit alles. Eenmaal goed mijn oren gespitst kwam ik er uiteindelijk achter dat het pal onder mijn raam vandaan kwam, eigenlijk zoals het een goede serenade betaamt. Eindelijk begon het te dagen en lukte het me om het droevige, meerstemmige geluid thuis te brengen. Het was puur en eerlijk kattengejank! Mijn god, dat moest het wel zijn! Een spontaan opgericht poezenorkest deed haar uiterste best om me te bekoren. Op de tonen van Ciara ging het in een aanzwellend tempo van hoog naar laag. Het geloei – nu eens niet afkomstig van onze koeien – was nu nog een storm in een glas water maar nam toch al behoorlijk krachtige vormen aan. Samen met onze stalkatten orchestreerde deze winderige deerne een huiveringwekkende ballade, iets wat steeds minder gewaardeerd werd naarmate ik steeds meer uit dromenland ontwaakte. Het was een ordinair stel jankerds bijeen en hoezeer ik het ook probeerde te waarderen om een gegeven moment was ik er helemaal klaar mee. Moeizaam klom ik uit bed en gaf het glas in het slaapkamerraam zo’n behoorlijke optater dat het in zijn sponning trilde. Zo, dat zou ze wel eens eventjes leren mij zo uit mijn zondagse slaap te halen. Inderdaad was ‘eventjes’ het enige juiste woord in deze context. Na enkele minuten zette het orkestje namelijk gezamenlijk opnieuw in. Terwijl het toch alweer Ciara was die de boventoon voerde, was het alsof de poesjes in die paar minuten hernieuwde krachten hadden gevonden. Tevens leken zij nog vastberadener om mij te overtuigen van hun muzikale gelijk. Langzaam overwonnen mijn schrijfkriebels het van de irritatie om deze dwingende, talentloze scene. Ditmaal was een kwieke sprong uit het warme nest voldoende om deze stormachtige dag tegemoet te zien. En om dit blogje te schrijven…

En de katten? Die hielden het vrijwel meteen voor gezien. Dit in tegenstelling tot hun orkestleidster die dit naar alle waarschijnlijkheid de hele dag gaat volhouden…

Tot zover over Ciara en het kattenensemble. Fijne dag!

Advertentie